Navigator

Strona startowa
















Historia Szkoły

w Rudnie


Opracowano na podstawie Kroniki Szkolnej













Autorzy:

M. Brygała, E. Sidor, K. Wilczyńska – Karabela,















RYS HISTORYCZNY I POŁOŻENIE MIEJSCOWOŚCI






Są w naszym kraju ziemie słynące urodą krajobrazów i walorami wypoczynkowymi. Wiodą tam ludne i coraz bardziej przepełnione szlaki turystyczne.

Są miejscowości i okolice, do których pielgrzymuje się w umiłowaniu narodowych dziejów i pamiątek, pełne pomników i wspaniałych zabytków, głośne wielkością dawnych wydarzeń. Tutaj każdy szczegół, każdy kamień zdaje się mówić o minionej dawnej przeszłości.

Są wreszcie ośrodki imponujące wielkością i rozmachem. Ogromne, pełne gwaru miasta, ważne ośrodki handlu, nauki i kultury, o których głośno w kraju i daleko poza jego granicami.

Mamy jednak i regiony inne – niemodne, mało znane. Takie, których uroda, bogactwo dziejów i rozmach współczesności pozostają wciąż jeszcze w cieniu, choć bardzo często zasługują na nie mniejszą od innych uwagę.

Do takich właśnie mało znanych miejscowości zaliczyć można Rudno, które leży w południowo – wschodniej części Niziny Mazowieckiej w regionie nadwieprzańskim odległości około 24 kilometrów od powiatowego miasta – Lubartów.

Historia wsi Rudno jest ciekawa i jak można dowiedzieć się kroniki szkolnej sięga XIV wieku.

Wspomniany dokument podaje, iż w wieku XIV o 2 kilometry na północ od dzisiejszej wsi Rudno znajdowało się stosunkowo duże i bogate miasteczko „Wrzawa”. Miasteczko to uległo pod koniec XIV wieku całkowitemu zniszczeniu przez bandę Tatarów, którzy przeprawili się po pobliskiej „Wieprzeni” od Wyżyny Czarnomorskiej.

Znaczna część mieszkańców spalonej „Wrzawy” przeniosła wówczas szczątki swych mieszkań i dobytku o 2 kilometry na południe w pobliże rzeki Rudy i tu na wzgórzu pobudowała się.

Mieszkańców nad „Rudą” otaczały z południa lasy, przeważające większością grabów i sosen, w których gnieździło się dużo dzikiego zwierza a w szczególności lisów, (stąd niektórzy nazywają pobliską wieś Elżbietów „Lisim Polem”), od północy zgliszcza „Wrzawy”, od zachodu dobra dziedzica Chudowoli, a od wschodu obszerny niż, na którym wody nigdy nie wysychały, z karłowato rosnącymi olchami. Od szerokiej płaszczyzny wód miejsce to ludność nazywała „Podlodziem” (dziś jest to wieś Podlodówek).

Tymczasem mieszkańcy nad Rudą chcąc mieć szersze posiadłości, na których mogliby uprawiać zboża, wycinali odwieczne drzewa, paląc pnie ich na wielkich stosach. Około rzeczki Rudy powstały więc szerokie i żyzne łany, a na skutek tego rzeczka Ruda obfitująca w żelaziste wody stawała się z każdym dniem coraz płytsza, odkrywając koryto, a w miesiącach: czerwcu i lipcu zupełnie wody w niej brakowało, widać było dno. Stąd miejscowość w pobliżu tej rzeczki nazywano „Ru – dno”. Miało to prawdopodobnie takie znaczenie, że pierwsza zgłoska „Ru” wzięta jest od nazwy rzeki Rudy, a druga „dno” od wyschniętego jej dna.

Tymczasem mieszkańcom Rudna powodzić się musiało dosyć dobrze, gdyż w stosunkowo niedługim czasie, bo w roku 1425 pobudowali sobie drewniany kościółek. Nie jest to jednak zupełnie pewna data pobudowania owego kościółka, można ją jednak uważać za prawdziwą, gdyż od tego roku zaczynają się akta stanu cywilnego parafii Rudzieńskiej.

Prawdziwa historia kościoła i parafii Rudzieńskiej rozpoczyna się od pobudowania dzisiejszego kościoła z cegły w roku 1875, przez księcia Pawła Sanguszkę i ówczesnego księdza kanonika Piotra Wilczyńskiego. O konsekracji tego kościoła dokonanej w roku 1793 przez sufragana lubelskiego ks. Jana Leńczowskiego, pod wezwaniem św. Mikołaja jako patrona parafii, świadczy tablica marmurowa zawieszona w zakrystii. Dedykację tego kościoła obchodzi się w niedzielę po podwyższeniu Krzyża Świętego.

Kościół ten ma 62 łokcie długości a 26 szerokości. W roku 1884 została pokryty dachówką za proboszcza kanonika katedry lubelskiej ks. Juliana Sobolewskiego – assesora kolegium petersburskiego, kosztem parafian i wielką ofiarnością Gustawa Tosińskiego – właściciela dóbr „Sobolew”, a w roku 1892 staraniem ks. Proboszcza Karola Mleczka gruntownie odrestaurowany i w dosyć bogate aparaty kościelne zaopatrzony.

Uposażenie kościoła Rudzieńskiego, jak świadczą akta jego z roku 1793, stanowiło 78 morgów gruntów wydzielonych z dóbr księcia Pawła Sanguszkę bez ograniczenia ilości drzewa opałowego i materialnego, oraz przemiał zboża i wolne rybołówstwo na stawach we wsi Młyniska.

Kościół parafialny do roku 1925 liczył 9 tysięcy dusz, a od tegoż roku zarządzeniem najdostojniejszego pasterza diecezji lubelskiej ks. Mariana Fulmana, parafia została podzielona i utworzona nowa – w Abramowie.

W roku 1865 rząd rosyjski wydal tzw. „Ukaz”, na mocy którego uwłaszczono chłopów. W tym czasie wywłaszczono grunta plebańskie rozdając je pomiędzy inwalidów wojennych. Z 78 mórg należących niegdyś do kościoła pozostało tylko 6. Przy wywłaszczeniu gruntu plebańskiego dostało się 2 morgi 34 ar. Szkole, którą to dopiero Rosjanie mieli tu założyć. Ziemia ta jednak rosyjskiej szkole nie służyła, gdyż jej tu nie założono. Doczekała się jednak ona lepszych czasów – czasów polskich. Teraz na tej ziemi stoi szkoła, w której uczy się ponad 300 dzieci z okolicznych miejscowości.

Obecnie Rudno to nieduża wieś ciągnąca się wzdłuż drogi na trasie Puławy – Lublin. Jeszcze przed kilkunastu laty stały tu zabudowania drewniane, nierzadko kryte strzechą.

W mirę upływ lat wieś zmieniła swoje oblicze, rozbudowała się. Znajduje się tu piękna piętrowa szkoła wybudowana w latach 70 – tych, zabytkowy kościół, Ośrodek Zdrowia. Mieszkańcy Rudna nadali poszczególnym częściom wsi różnorodne nazwy: Czworaki, Kowel, Wieluń, Glinki.

Miejscowość nie należy do bogatych. Większość ludzi utrzymuje się z rolnictwa. Upadające w pobliskich miejscowościach (Lubartów, Lublin) zakłady spowodowały ogromny wzrost bezrobocia na tym terenie.

Dla młodych ludzi jest to wieś o niewielkich perspektywach. Ich niechęć do pozostania na „ojcowiźnie” powoduje migrację do miast w poszukiwaniu lepszych warunków życia. Ale czy naprawdę je znajdują…?


SZKOLNICTWO POWSZECHNE W RUDNIE

W LATACH 1927 -1936


Wybuch powstania w 1863 roku przerwał funkcjonowanie wielu istniejących już wiejskich szkół elementarnych. Szkoły powszechne w okresie popowstaniowym tworzone były z reguły w oparciu o obowiązujące wówczas przepisy, zezwalające na sytuowanie ich w miejscowościach liczących nie mniej niż 50 domów. Natomiast wieś we własnym zakresie musiała znaleźć lokal, a także zadbać o jego częściowe wyposażenie i utrzymanie nauczyciela.

Dopiero lata po 1918 roku przyniosły istotne zmiany w szkolnictwie. Prowadzono prace nad doborem treści nauczania oraz zasad dydaktycznych wychowawczych. Opracowywano szczegółowe programy nauczania przystosowane do stopnia organizacyjnego szkół powszechnych, które stopniowo były wprowadzane na terenie całego kraju. Nowe programy powstawały sukcesywnie dla poszczególnych przedmiotów nauki i nie tworzyły jednolitej całości, a ich treści i cele nie łączyły się w zintegrowany system kształcenia i wychowania. Zawierały nadmiar materiału nauczania. Załączone instrukcje ukazywały, w jaki sposób skracać materiał w celu dostosowania go do szkół niżej zorganizowanych niż siedmioklasowe, gdyż jeden nauczyciel uczył do czwartej klasy, a czas jego pracy nie mógł przekroczyć 30 godzin tygodniowo. Programy nauczania obejmowały naukę następujących przedmiotów: religię, śpiew, język polski, geografię, historię, rachunki z geometrią, przyrodę, rysunki, roboty ręczne, gry i gimnastykę.

17 lutego 1922 roku Sejm uchwalił nową ustawę w sprawie zakładania, utrzymywania i organizacji szkół powszechnych. Według niej stopień organizacyjny szkoły uzależniony był od liczby dzieci zamieszkujących na terenie danego obwodu szkolnego. Ustawa ta nakładała na gminy obowiązek dostarczania szkołom i nauczycielom odpowiednich pomieszczeń gruntów.

Wydane w latach 1918 – 1927 przepisy szkolne wprowadzały na terenie całego kraju jednolite organizacyjnie podstawy szkolnictwa powszechnego, które z niewielkimi tylko zmianami przetrwały do roku 1932.


BUDYNEK SZKOŁY W RUDNIE

Pierwsze wzmianki w Kronice Szkolnej o funkcjonowaniu szkoły w Rudnie dotyczą roku szkolnego 1927/28. Zanotowano, iż budynek szkolny został wykonany i oddany do użytku w końcu października 1928 roku. Dotychczas izby lekcyjne mieściły się w domach prywatnych. W nowym budynku mieściło się 2 izby lekcyjne i mieszkanie kierownika szkoły o kubaturze 36 m2. Budynek szkolny zbudowany był z drewna, kryty blachą.


NAUCZYCIELE

Nauczycielem w I połowie XIX wieku mogła zostać osoba, która uzyskała świadectwo nauczyciela początkowego. Aby ubiegać się o złożenie stosownego egzaminu, wymagane było od kandydatów zaświadczenie proboszcza o właściwym prowadzeniu się, nieuleganiu jakiemukolwiek szczególnemu nałogowi, a ponadto świadectwo dopełnienia obowiązków religijnych. Kandydat musiał ponadto złożyć deklarację, że nie należy do towarzystw tajnych.

Skład osobowy nauczycieli pracujących w Szkole Podstawowej w Rudnie od roku 1927/28 znany jest Kroniki Szkoły.

Kierownikiem szkoły do września 1929 roku był p. Kramski Włodzimierz.

W roku szkolnym 1927/28 pracowało sześciu nauczycieli, łącznie z kierownikiem szkoły. Nauczycielami byli: p. Bańkowska Rozalia, p. Grabowicz Bolesław, p. Krasuska Eugenia, p. Królikowska Janina, p. Zambrzycka Lucyna oraz płatny od godzin ks. Józef Gołąb.

W roku szkolnym 1928/29 stopień organizacyjny szkoły obniżył się o jeden etat. Ubyła p. Zambrzycka Lucyna. We wrześniu 1929 roku na stanowisku kierownika szkoły nastąpiła zmiana. Na miejsce p. Krasuskiego Włodzimierza przybył p. Meller Władysław, który pozostawał na tym stanowisku do 1 marca 1935 roku.

Ze zmianą na stanowisku kierownika szkoły obniżył się stopień organizacyjny szkoły z 5 klas na 3 klasy. Dotychczas, bowiem dzieci z Rawy uczęszczały do szkoły w Rudnie. Odtąd zaś w Rawie utworzona została szkoła o dwóch etatach nauczania. Z Grona Nauczycielskiego pozostał tylko p. Grabowicz Władysław. Przybyła zaś p. Łukanienko Helena, która pracowała w miejscowej szkole do 1 września 1932 roku. W tym czasie została przeniesiona do szkoły w Rudnie p. Capóźna M. religii, od września 1931 roku uczył wikariusz ks. Matraszek Wiktor. Od września 1934 roku p. Capóźna została przeniesiona do innej szkoły, na jej miejsce przybyła p. Zbigniewicz Jadwiga.

W roku szkolnym 1934/35 miały miejsce na terenie szkoły wykopki, które w znacznej mierze przyczyniły się do poderwania i tak już słabego autorytetu szkoły. Mianowicie między p. Grabowiczem, który jednocześnie był właścicielem zamożnego gospodarstwa, kierownikiem szkoły p. Mellerem od pewnego czasu były pewne niewłaściwości, co doprowadziło do tego, że według wyjaśnień miejscowej ludności p. Grabowicz Władysław nakłonił dzieci klasy VI (szóstej) do napisania zażalenia na kierownika szkoły do Inspektoratu Szkolnego Lubelskiego w Lublinie, za pośrednictwem Dozoru Szkolnego, którego prezesem wówczas był Kucharski Bolesław. W rezultacie, orzeczeniem Okręgowej Komisji Dyscyplinarnej w Lublinie p. Grabowicz Władysław został przeniesiony w stan spoczynku z zachowaniem prawa do emerytury, zaś kierownik p. Meller Władysław na podstawie orzeczenia tejże komisji na stanowisko nauczyciela – kierownika do publicznej szkoły powiatowej I stopnia w powiecie Janowskim.

Na stanowisko kierownika szkoły w Rudnie został mianowany p. Słoma Antoni, zaś miejsce p. Grabowicz – p. Milczewska Karolina, która pracowała w charakterze nauczycielki kontraktowej w tej szkole do 21 czerwca 1935 roku.


UCZNIOWIE

W roku szkolnym 1927/28 było zapisanych 286 dzieci, z czego 63 dzieci otrzymało ocenę niedostateczną, zaś 67 dzieci nie klasyfikowano. Na wynik klasyfikacyjny wpłynęły ujemnie następujące czynniki:

    1. brak sal szkolnych, bowiem przez 2 miesiące uczono5 klas w dwu izbach szkolnych, z których w jednej mogło się zmieścić 30 dzieci, a w drugiej 20 dzieci;

    2. niska frekwencja, która niekiedy wynosiła 20%;

    3. brak podręczników u dzieci;

    4. przerwa a w nauce z powodu panującej choroby zakaźnej.

Na terenie szkoły działały następujące organizacje uczniowskie: Spółdzielnia Uczniowska, drużyna harcerska, Koło Młodzieży Błękitnej, SKO.

W roku szkolnym 1928/29 było zapisanych 240 dzieci, z czego 55 dzieci otrzymało ocenę niedostateczną, zaś 64 dzieci nie klasyfikowano.

Przyczyną dużej liczby ocen niedostatecznych była niska frekwencja. Działały również organizacje szkolne jak w ubiegłym roku szkolnym.

W roku szkolnym 1929/30 zapisanych było 151 dzieci. Z tej liczby uczniów otrzymało oceny niedostateczne, zaś 17 nie klasyfikowano. Z organizacji szkolnych przybyły jeszcze Koło Szkolne L.O.P.P. i Koło PCK.

W roku szkolnym 1930/31 w szkole zapisanych było ogółem 146 dzieci, z czego niesklasyfikowanych było 23, zaś 27 dzieci otrzymało ocenę niedostateczną.

W roku szkolnym 1931/32 ogólna liczba uczniów wynosiła 156, z czego 41 dzieci otrzymało ocenę niedostateczną, zaś 21 nie klasyfikowano.

W roku szkolnym 1932/33 zapisanych było 151 dzieci, z czego 17 nie klasyfikowano, zaś 32 dzieci otrzymało ocenę niedostateczną.

W roku szkolnym 1933/34 zapisanych było 157 dzieci, z czego 6 nie klasyfikowano, a 19 dzieci otrzymało ocenę niedostateczną.

Z roku szkolnego 1934/35 brak danych w Kronice Szkoły.

W roku szkolnym 1935/36 w tutejszej szkole pracowało 4 nauczycieli: Kuszczak Ludwik, Zbigniewicz Jadwiga oraz ksiądz prefekt Matraszek Wiktor. Kierownikiem szkoły był Słoma Antoni.

W szkole zapisanych było 222 dzieci, z czego 5 nieklasyfikowanych i 17 z oceną niedostateczną a 200 dzieci otrzymało promocję do klas wyższych. Hasłem wychowawczym szkoły było ”Szanuj cudzą pracę”. W porównaniu z ubiegłym rokiem szkolnym poziom szkoły podniesiono znacznie, tak pod względem pedagogicznym jak i dydaktycznym. Szkoła powiększyła sprzęt szkolny i bibliotekę szkolną o 35 książek, brak było natomiast pomocy naukowych do fizyki. Frekwencja roczna wynosiła 83%. W ciągu roku szkolnego odbyło się 5 konferencji rejonowych. Dwie osoby z miejscowego nauczycielstwa przerabiało korespondencyjnie W.R.N. na terenie szkoły była prowadzona oświata pozaszkolna, a mianowicie koło absolwentek klasy VI. Najwyższą klasą w tutejszej szkole była klasa szósta.

Stosunek rodziców do szkoły poprawił się. Poprawiło się też ustosunkowanie samorządu gminnego do szkoły, co rokowało lepszy rozwój szkoły w przyszłym roku. Odbyło się też kilka wycieczek krajoznawczych.

Liczbę uczniów w Szkole Powszechnej w Rudnie w latach 1927 – 1935 ilustruje poniższa tabela:

Rok szkolny

Ogólna liczba zapisanych uczniów

Niepromowanych

Nieklasyfikowanych

Promowanych do klasy wyższej

1927/28

286

63

67

156

1928/29

240

55

64

121

1929/30

151

37

17

97

1930/31

146

27

23

96

1931/32

156

41

21

94

1932/33

151

23

17

111

1933/34

157

19

6

132

1934/35

brak danych

-

-

-

1935/36

222

17

5

200

Razem

1509

282

220

1007


Jak wynika z tabeli na ogólna liczbę uczniów zapisanych do szkoły w Rudnie w latach 1927 – 1936 ogromną liczbę stanowili uczniowie nieklasyfikowani (220) i z ocenami niedostatecznymi – aż 282. Tylko około 66% uczniów było promowanych do klasy wyższej.

W Kronice Szkoły czytamy, iż przyczyn takiego stanu było kilka, a mianowicie: brak sal lekcyjnych, niska frekwencja, wynosząca niekiedy 20%, brak podręczników u dzieci, a także panujące choroby zakaźne.


POMOCE NAUKOWE

Z protokołów Rad Pedagogicznych wynika, że szkoła nie posiadała niezbędnych pomocy naukowych. Z tego też powodu nauczyciele niemal na każdym posiedzeniu uskarżali się na trudności w realizowaniu programu nauczania.


STOSUNEK LUDNOŚCI I GMINY DO SZKOŁY

Opierając się na zapisach w Kronice Szkoły można stwierdzić, że stosunek ludności wiejskiej do szkoły był na ogół obojętny a nawet niekiedy wrogi. Na zebrania rodzicielskie ludność przychodziła niechętnie i w małej liczbie.

Nie lepiej również przedstawiał się stosunek gminy do szkoły. Stosunek ten jeszcze się pogorszył, gdy wójtem został wybrany Kucharski Bolesław. On spowodował, że gmina przejęła grunt szkolny w Rudnie, w Rawie, w Gołębiu i Stanisławowie Dużym. Był to jeden wypadek w powiecie lubartowskim. Ponadto źle usposobił ludność przeciw nauczycielstwu. Natomiast w tym czasie nie wybudowano ani jednej szkoły w gminie Rudno, do czego w dużej mierze przyczynił się też wójt Kucharski Bolesław. On też przyczynił się do poróżnienia między kierownikiem szkoły p. Mellerem i p. Grabowiczem.


WŁADZE SZKOLNE (bezpośrednie)

W latach 1927 – 1935 inspektorami szkolnymi byli: P. Warchałowski, Jaworek, M. Protek. W roku szkolnym 1933/34 nastąpiła reorganizacja inspektorów szkolnych. Od tej pory powiat lubartowski podlegał Inspektorowi Lubelskiemu w Lublinie. Inspektorem był p. Puzorowski Bolesław, zaś podinspektorem do września 1935 roku na powiat lubartowski był Cybulski Franciszek, który zmarł we wrześniu w Lublinie przed wyjazdem na konferencję kierowników szkół w Michowie. Pochowany jest w Kurowie – rodzinnym miejscu. Jego pogrzeb odbył się przy współudziale władz szkolnych, licznej rzeszy nauczycieli i dzieci szkolnych.


SZKOŁA PODSTAWOWA W RUDNIE W LATACH 1955 - 1968

Od roku szkolnego 1936/37 do 1 września 1955 roku z niewyjaśnionych przyczyn, kroniki tutejszej szkoły nie prowadzono. Być może przyczyną tego była okupacja hitlerowska i trudny okres powojenny.

Okres wojny to likwidacja szkół średnich, uczelni i ograniczenia w zakresie prowadzenia szkół zawodowych, a także i powszechnych. Ograniczenia w tym zakresie omówione zostały w dokumentach wydawanych przez władze okupacyjne niemieckie. Wszystkie późniejsze zarządzenia wykonawcze prowadziły do zdecydowanego ograniczenia i obniżenia stopnia organizacyjnego szkół powszechnych. Zmieniono program nauczania, z którego usunięto historię i geografię Polski, zdecydowanie zwężono tematy dotyczące literatury, zabroniono używania przedwojennych podręczników.

Start do pierwszego po wojnie roku szkolnego1944/45, który początkował proces odbudowy systemu oświatowego był bardzo trudny. Pod koniec roku reaktywowano działalność większości placówek z okresu przedwojennego. Rozpoczął się okres wielkich przemian w pracy oświaty.

Pierwsze lata powojenne w pracy szkoły były z pewnością bardzo trudne. Brakowało nie tylko ławek i pomocy naukowych. Nie było książek, brakowało zeszytów i podstawowego wyposażenia dla ucznia. Zajęcia odbywały się w niedogrzanych salach.

Po wyzwoleniu części ziem polskich, ukazują się wydane przez Resort Oświaty PKWN w Lublinie w 1944 roku „Wytyczne organizacji publicznych szkół powszechnych w roku szkolnym 1944/45”, oraz w ślad za nimi okólnik w sprawie organizacji pracy w publicznych szkołach powszechnych w roku szkolnym 1944/45. Oba te dokumenty omawiały kwestię organizacji pracy w szkołach w okresie powojennym – przejściowym i podawały zasadniczy plan godzin z rozszerzoną ich ilością na przedmioty, które zostały usunięte ze szkół w okresie wojny i te gdzie należało wyrównać kilkuletnie zaległości. Dotyczy to w szczególności języka polskiego, historii i geografii. Kolejne wytyczne z dnia 16 marca 1945 roku czy późniejsze w sprawie organizacji roku szkolnego zmierzały w kierunku tworzenia zbiorczych szkół a tym samym likwidacji szkół I stopnia.

Obowiązek finansowania szkół spoczywał na gminie. Niestety, ze względu na trudności okresu powojennego nie zawsze wywiązywała się ona z tych zobowiązań.

Trudne lata powojenne nie ominęły również szkoły w Rudnie. Wprawdzie zapisy w Kronice Szkoły dotyczą początku lat pięćdziesiątych, lecz nie były one wcale łatwe ani dla uczniów ani dla nauczycieli tej szkoły. Od roku szkolnego 1955/56 do roku 1970/71 kierownikiem szkoły w Rudnie była Pacek Helena. Szkoła w tym czasie liczyła od 154 do 223 dzieci w klasach od I do VIII. Dzieci uczęszczały z następujących wiosek: Rudno, Elżbietów, Podlodówek, kol. Gołąb, Zofianówka. W szkole pracowało od 6 do 9 nauczycieli, w tym jeden nauczyciel w filii w Elżbietowie, gdzie uczyło się ponad 20 dzieci w klasach I – III łączonych.

Warunki pracy szkoły były bardzo ciężkie, gdyż nauka odbywała się na dwie zmiany w salach bardzo ciasnych, zimnych, wynajętych w wiejskich budynkach mieszkalnych, niedostosowanych do zajęć szkolnych. Sale oddalone były od budynku głównego od 500 – 800 m. Nauczyciele, co godzinę chodzili na zajęcia na zmianę. Z tego powodu bardzo trudno było utrzymać dzieci w odpowiedniej dyscyplinie. Toteż często zdarzały się wypadki bójek chłopców jednej klasy z chłopcami innej klasy.

Wieś nie posiadała światła elektrycznego, dlatego też poza zajęciami szkolnymi nie było wieczorami żadnych zajęć w szkole dla młodzieży i ludności starszej.

Stosunek ludności wiejskiej do pracy szkoły i nauczycieli był pozytywny. Chętnie odwiedzali szkołę w czasie zebrań klasowych, aby dowiedzieć się o postępach w nauce swoich dzieci. Frekwencja na zebraniach rodzicielskich wynosiła nawet 98%.

W roku szkolnym 1957/58 warunki szkolne zostały urządzone w budynku własnym. Jedna tylko sala mieściła się w budynku Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej. Dzieci podczas przerw bawiły się na dość obszernym boisku szkolnym pod okiem nauczyciela dyżurującego. Przez to uniknięto wielu sprzeczek i kłótni między dziećmi.

Zakupiono więcej pomocy naukowych do fizyki i chemii, przez co lekcje te stały się bardziej interesujące.

Przedmioty w szkole były podzielone między nauczycieli według ich zainteresowań. Brak było nauczyciela – specjalisty do nauczania śpiewu i rysunków, zajęć praktycznych oraz wychowania fizycznego.

Grono nauczycielskie pracowało zgodnie i harmonijnie, starając się aby opinia szkoły w środowisku była jak najlepsza.

Na terenie szkoły działały liczne organizacje: drużyna harcerska, PCK, SKO, PPR, także zespół muzyczny pod kierunkiem p. B.Turskiego z Lublina.

Szkoła, to nie tylko miejsce gdzie zdobywa się wiedzę i wychowuje młode pokolenie. To również ośrodek życia kulturalnego dla dorosłych.

Rok szkolny 1959/60 jest szczególny dla szkoły w Rudnie. W tym roku powiat lubartowski został wytypowany jako powiat eksperymentalny pod względem upowszechniania kultury zarówno na wsi jak i w mieście. Przyjęto hasło: „Szkoła – ośrodkiem kultury”. W związku z tym hasłem wytypowano 30 szkół, w których zorganizowane zostały ośrodki kulturalne. Wśród tych trzydziestu szkół znalazła się również szkoła w Rudnie. Jedna sala lekcyjna - największa – została przeznaczona na świetlicę gromadzką. Władze oświatowe wyposażyły ją w stoliki dwuosobowe, krzesła, telewizor, radio, adapter „Karolinka”, kilkanaście płyt oraz gry świetlicowe. Początkowo praca w świetlicy była bardzo trudna. Nauczyciele tutejszej szkoły szukali wielu sposobów, aby zachęcić ludzi do uczęszczania do świetlicy. Dwa razy w tygodniu odbywały się wykłady w ramach „Uniwersytetu Powszechnego”. Prelegenci przyjeżdżali przeważnie z Lublina, wygłaszali odczyty z dziedziny rolnictwa, prawa, medycyny i techniki. Frekwencja na odczytach początkowo była bardzo słaba – około 20 osób, ale po kilku dobrych odczytach znacznie się poprawiła. Największym powodzeniem cieszyły się wykłady z dziedziny prawa, które prowadził prezes sądu p. Florek.

Nowością w środowisku wiejskim było zainstalowanie w szkole telewizora. Ludzie z okolicznych wiosek spieszyli wieczorem do szkoły, aby oglądać program telewizyjny. Świetlica szkolna była czynna cztery razy w tygodniu. Dyżury pełnili społecznie nauczyciele tutejszej szkoły.

Wieczorem w okresie zimowym w szkole odbywała się nauka dla dorosłych w zakresie klasy siódmej. Uczestnikami tego kursu byli młodzi chłopcy i dziewczęta oraz pracownicy miejscowego GS-u.

W roku 1962 w ramach inwestycji państwowych wytypowano Rudno do budowy nowego budynku szkolnego. Rozpoczęcie budowy zaplanowano na wiosnę 1963 roku. Nauczyciele i całe społeczeństwo wiejskie ogromnie interesowało się sprawą budowy nowej szkoły. W związku z tym często odbywały się zebrania oraz wyjazdy delegacji i kierownika szkoły do władz wojewódzkich a nawet centralnych celem przyspieszenia budowy tej inwestycji.

Budowę rozpoczęto w roku szkolnym 1966/67. We wrześniu nastąpiło uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego pod nowy budynek. W uroczystości tej udział wzięli przedstawiciele władz wojewódzkich z I sekretarzem KW PZPR tow. Władysławem Kozdrą na czele, a także Kurator Okręgu Szkolnego w Lublinie dr Edward Zachajkiewicz. Uroczystego wmurowania aktu elekcyjnego dokonał tow. Władysław Kozdra. Uroczystość uświetnił dziecięcy zespół muzyczny z tutejszej szkoły, który swym programem zadziwił widzów, a szczególnie zaproszonych gości, którzy przeznaczyli 20 tysięcy złotych jako nagrodę dla zespołu na zakup instrumentów muzycznych. W listopadzie zostały sprowadzone instrumenty dla zespołu za kwotę 26 tysięcy złotych. Od tej pory zespół pracował z jeszcze większym zapałem, zdobywając nowe umiejętności.

Od roku szkolnego 1967/68 stopień organizacyjny szkoły zwiększył się do ośmiu klas (w tym dwie klasy siódme równoległe). Warunki pracy były nadal ciężkie, gdyż nauka odbywała się tylko częściowo w starym budynku a częściowo w wynajętych salach. W ławkach siedziała po troje dzieci, gdyż do ciasnych sal nie można było wstawić więcej ławek. Wielkie trudności pod względem nauczania sprawiały klasy siódme i ósma. Dzieci w tych klasach były mało ambitne, leniwe, lekceważąco odnoszące się do młodych nauczycieli. Wielu uczniów ukarano obniżeniem sprawowania, nawet do stopnia dostatecznego. Rodzice dzieci trudnych wprawdzie nie byli źle ustosunkowani do nauczycieli, ale nie potrafili wpłynąć na zachowanie swoich dzieci.

W tym czasie na placu szkolnym wyrastał nowy, murowany budynek. Przy jego budowie pracowała miejscowa ludność, a także dzieci w czynie społecznym.

Liczbę uczniów i nauczycieli w Szkole Podstawowej w Rudnie w latach 1955 – 1968 przedstawia tabela:


Rok szkolny

Liczba uczniów

Liczba nauczycieli

Ilość klas

1955/56

1956/57

1957/58

1958/59

1959/60

1960/61

1961/62

1962/63

1963/64

1964/65

1965/66

1966/67

1967/68

220

brak

222

223

brak

218

224

214

210

220

223

216

154

6

danych

6

6

danych

6

7

7

7

7

8

8

9

6

7

7

7

7

7

7

7

7

7

7

7

8


Powyższe zestawienie obrazuje wzrost zatrudnienia nauczycieli w poszczególnych latach. Można zauważyć, że liczba dzieci uczęszczających do szkoły w tych latach była podobna, oscylowała między 154 a 223 uczniami. Zastanawia gwałtowny spadek liczby uczniów w roku szkolnym 1967/68. Ale biorąc pod uwagę, że w pobliskich miejscowościach działały szkoły, nawet ośmioklasowe, np. w Rawie jest to możliwe. Sukcesywnie natomiast wzrastała ilość klas i liczba nauczycieli. Świadczy to o rozwoju szkoły, która wchodziła w nowy, ważny etap.


NOWY ROZDZIAŁ W ŻYCIU SZKOŁY W RUDNIE

rok szkolny 1968/69

Rok szkolny 1968/69 to rok przełomowy w historii szkoły w Rudnie. W dniu 28 sierpnia nastąpiło uroczyste przekazanie nowego budynku szkolnego o wartości 3,5 mln złotych do użytku miejscowego społeczeństwa. W uroczystości tej wzięli udział przedstawiciele władz powiatowych, gromadzkich, licznie zgromadzona młodzież, społeczeństwo Rudna i Michowa. Po wygłoszonym referacie obrazującym dorobek Polski w okresie 25 – lecia powojennego, nastąpiło uroczyste przecięcie wstęgi i wręczenie kluczy do szkoły kierownikowi Helenie Pacek. Uroczystość uświetnił szkolny zespół muzyczny.

Praca w nowym budynku szkolnym przybrała inny charakter. Nauczyciele korzystali z pomocy naukowych, w które została wyposażona szkoła. Poprawiła się dyscyplina pracy tak u uczniów jak i nauczycieli.

W roku szkolnym 1968/69 do szkoły w Rudnie uczęszczało 248 dzieci uczących się w klasach I – VIII. Klasa VIII liczyła 35 uczniów, wszyscy ją ukończyli, a 28 uczniów podjęło dalszą naukę w szkołach średnich i zawodowych.

W ciągu roku odbyło się na terenie szkoły wiele imprez szkolnych i z okazji świąt państwowych, na których z bogatym repertuarem występował zespół muzyczny i chór pod kierunkiem Genowefy Marciniak.

Rok szkolny 1969/70 to kolejny ważny rok w dziejach szkoły w Rudnie. W maju tegoż roku odbyła się tu wielka uroczystość – nadanie szkole imienia Józefa Niećko. W uroczystości udział wzięła młodzież szkolna i społeczeństwo wiejskie a także przedstawiciele władz wojewódzkich gromadzkich. Uroczystość uświetnił zespół z Zamościa.

Praca szkole odbywała się na dwie zmiany. 9 nauczycieli uczyło 221 dzieci. W szkole pracowało również 3 osoby personelu pomocniczego dwóch palaczy w okresie zimowym.

Klasę ósmą ukończyło 100% uczniów, z czego 95% dostało się do szkół średnich i zawodowych.

W tym też roku odbyła się wizytacja władz powiatowych, które dostatecznie oceniła pracę szkoły. Na obniżenie ogólnej oceny miał wpływ brak troski personelu pedagogicznego i pomocniczego ład i porządek w szkole, a także brak funduszy w budżecie Gminy Rudno na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem należytego porządku w budynku.

W szkole działały organizacje uczniowskie: Samorząd Uczniowski, ZHP, PCK, SKO, które skupiały rzesze uczniów.

Rok szkolny 1970/71 to ostatni rok pracy szkoły pod kierunkiem Heleny Pacek. Trwający od dłuższego czasu konflikt między kierownikiem szkoły a częścią nauczycieli doprowadził do tego, że dla poprawy sytuacji inspektor szkolny odwołał ze stanowiska kierownika Helenę Pacek. Pozostałe osoby powodujące konflikt otrzymały kary administracyjne i partyjne, bądź zostały przeniesione do innych szkół.

Kierownikiem szkoły został Andrzej Kozieł – młody, energiczny nauczyciel, niezwiązany z tutejszym środowiskiem. Nowy kierownik duży wysiłek włożył w poprawę ładu, porządku, dyscypliny wśród młodzieży szkolnej oraz estetykę wnętrza i otoczenia szkoły.

Kilkakrotne lustracje szkoły przez władze oświatowe pozytywnie oceniło jej pracę.

W bieżącym roku szkolnym w ośmiu oddziałach uczyło się 208 dzieci. Klasa ósma liczyła 31 uczniów, wszyscy ukończyli szkołę podstawową a do szkół średnich dostało się 24 uczniów.

W roku następnym grono nauczycielskie nieco się zmieniło. Nauczyciel biologii – Zbigniew Robak został przeniesiony do szkoły w Michowie.

Praca szkoły była wszechstronnie wizytowana przez władze powiatowe i wizytatorów przedmiotowych. Pracę Rady Pedagogicznej oceniono dobrze a dyrektor i nauczyciele otrzymali nagrody pieniężne’

Uczniowie brali udział w olimpiadach przedmiotowych na szczeblu okręgowym, powiatowym a także w wielu imprezach sportowych i kulturalnych.

Do szkoły uczęszczało 202 uczniów. W klasie VIII było 14 uczniów, wszyscy ukończyli szkołę, a naukę w szkołach ponadpodstawowych podjęło 12 uczniów.

Rok szkolny 1973/74 to rok zmian personalnych na stanowisku dyrektora szkoły w Rudnie.

W związku z powołaniem Andrzeja Kozieła z dniem 1.XII.1973 roku na stanowisko Inspektora Szkolnego w Lubartowie, funkcję dyrektora szkoły powierzono nauczycielowi tutejszej szkoły Zbigniewowi Dudzikowi.

Szkoła pracowała w oparciu o system wychowawczy Heliodora Muszyńskiego. W związku z tym klasy obrały sobie nazwy, dokonano podziału klas na zespoły, wprowadzono punktację dotyczącą zróżnicowania ocen ze sprawowania. Wprowadzono też cotygodniowe apele poniedziałkowe, podsumowujące osiągnięcia uczniów, uczniów także przydzielono zadania do realizacji na następny tydzień.

W następnym roku szkolnym wzrósł skład grona pedagogicznego. Pod przewodnictwem dyrektora Zbigniewa Dudzika pracowało 14 nauczycieli (w tym 3 nauczycieli w punktach filialnych). Byli to: Maria Pożarowska, Barbara Brania, Krystyna Czarnecka, Halina Kozieł, Genowefa Nankiewicz, Helena Pacek, Maria Piskorska, Maria Karabela, Stanisław Karabela, Barbara Szwargolińska, Jadwiga Adamczyk – kierownik punktu filialnego w Krupach, Wanda Niewczas – kierownik punktu filialnego w Gołębiu, Teresa Piskorska – kierownik punktu filialnego w Rawie.

Naczelnym zadaniem pracy szkoły stało się wdrażanie jednolitego systemu wychowawczego zwrócenie szczególnej uwagi na uczniów zdolnych i mających trudności w nauce.

W roku następnym do pracy w szkole w Rudnie przybyła nowa nauczycielka – Maria Latek. Natomiast p. Barbara Brania została powołana do pełnienia funkcji Naczelnika Gminy w Michowie.

Szkoła pracowała pod hasłem „Szkoła – nasz dom”. Powołano komisję do spraw konkursu o miano najlepszej klasy w szkole.

Niezwykle doniosłą uroczystością było ślubowanie dzieci klasy I, które odbyło się 22 września w obecności rodziców, uczniów nauczycieli.

Młodzież szkolna brała udział w różnego rodzaju uroczystościach szkolnych i państwowych: Dzień Wojska Polskiego, Dzień Nauczyciela, rocznica wyzwolenia Warszawy, choinka noworoczna, Tydzień Sportu Szkolnego.

Doniosłą uroczystością dla społeczności szkolnej było przyjęcie przez młodzież szkolną „Kodeksu Ucznia”.

W następnych latach do pracy w szkole w Rudnie przybyli nowi nauczyciele: Kazimierz Michowski i Sabina Szwargolska.

W roku szkolnym 1977/78 uległa zmianie nazwa szkoły a mianowicie brzmiała ona: Zbiorcza Szkoła Podstawowa im. Józefa Niećko w Rudnie. Dlaczego zbiorcza? Dlatego, ze do szkoły w Rudnie uczęszczali uczniowie z miejscowości leżących w sąsiedztwie Rudna.

W roku szkolnym 1978/79 szkoła w Rudnie była wszechstronnie wizytowana i oceniana. Całokształt pracy szkoły oceniono bardzo dobrze.

Rok szkolny 1979/80 to rok kolejnej zmiany na stanowisku dyrektora szkoły. Na to stanowisko została powołana Barbara Szwargolińska, zaś zastępcą dyrektora została Maria Pożarowska. Zwiększył się też skład grona pedagogicznego o nowe siły. Pracę w szkole w Rudnie rozpoczęli: Wicha Janina, Targońska Janina, Bernat Zbigniew, Kubajka Maria, Maliszewska Maria, Winiarczyk Halina, Ciorgoń Lucyna.

Dnia 26 marca 1980 roku społeczność szkolna brała udział w smutnej uroczystości a mianowicie w pogrzebie długoletniej nauczycielki i kierownika tej szkoły Heleny pacek, która zmarła po 24 marca 1980 roku po długiej i ciężkiej chorobie.

Rok szkolny 1981/82 rozpoczął się w szkole w Rudnie niewielkimi zmianami kadrowymi. Z grona, do pracy w innej szkole, odeszła Maria Maliszewska, Jadwiga Adamczyk została przeniesiona do pracy w szkole w Rawie. Przybyli tez nowi nauczyciele: Stanisław Więsyk, Waldemar Kołodyński i Iwona Piekarz.

Wzorem lat ubiegłych młodzież licznie brała udział w imprezach i uroczystościach szkolnych.

Zorganizowano też wycieczki do Kazimierz – Nałęczowa – Puław, do Łańcuta, a także rajdy: harcerski – do Rublowa i rowerowy do Kozłówki.

Nie był to łatwy rok dla szkoły. W kraju załamanym gospodarczo trudno było o zakup niezbędnych przyborów szkolnych. Uczniowie nie mogli skompletować stroju gimnastycznego. Nie najlepiej wyglądało również materialne zabezpieczenie szkoły. Mimo starań dyrektora brakowało opału, klasy były niedogrzane.

W następnym roku pracę w szkole w Rudnie rozpoczęły: Alicja Karpińska i Barbara Miler. Niedogrzanie grona odszedł zaś polonista – Zbigniew Bernat.

Skład grona w roku szkolnym 1983/84 był następujący: Barbara Szwargolińska – dyrektor, Maria Pożarowska – zastępca, nauczyciele: Maria Karabela, Stanisław Karabela, Genowefa Nankiewicz, Małgorzata Brygała, Ewa Maśna, Stanisław Więsyk, Maria Kubajka, Lucyna Ciorgoń, Alicja Karpińska, Maria Piskorska, Sabina Szwargolińska, Anna Aftyka, Waldemar Kołodyński, Zofia Mróz, Jadwiga Adamczyk – kierownik punktu filialnego w Rawie, Jadwiga Zagojska – kierownik punktu filialnego w Gawłówce. Taki skład grona pedagogicznego z niewielkimi zmianami przetrwał do lat dziewięćdziesiątych.

Uczniowie i nauczyciele aktywnie uczestniczyli w życiu szkoły. Odbyło się wiele imprez szkolnych i uroczystości z okazji rocznic i świąt państwowych. Młodzież szkolna prowadziła zbiórkę surowców wtórnych, przeprowadzono również konkurs ze znajomości Kodeksu Uczniowskiego.


OSTATNIA DEKADA

To okres ważnych przemian w funkcjonowaniu szkoły, zaistniałych w znacznej mierze na kanwie transformacji ustrojowej kraju.

Od 1 marca 1994 roku Szkoła Podstawowa w Rudnie pełniła funkcję szkoły wiodącej. Utworzona została tutaj księgowość obsługująca finansowo szkoły z Katarzyna, Giżyc, Wypnichy i Meszna.

Zmiana nastąpiła również na stanowisku dyrektora.

Od 1 września 1994 roku obowiązki dyrektora pełnił Karabela Stanisław, powołany w drodze konkursu.

W roku szkolnym 1994/95 w Szkole Podstawowej uczyło się 233 dzieci w 11 oddziałach. Prowadzone były też dwa oddziały z liczbą 34 dzieci.

W szkole zatrudnionych było 21 nauczycieli na pełnych etatach. Trzy osoby pracowały w niepełnym wymiarze godzin.

Stopień wykształcenia nauczycieli przedstawiał się następująco: wyższe magisterskie – 6 osób, wyższe zawodowe – 3 osoby, SN – 13 osób, średnie pedagogiczne i inne 2 osoby. Nauczyciele zatrudniani byli w miarę możliwości zgodnie z kwalifikacjami.

Nauczyciele dobrze znali uwarunkowania psychiczne, intelektualne i środowiskowe swoich uczniów, co pozwoliło na stosowanie indywidualizacji w procesie nauczania i wychowania. Szczególną opieką otoczono dzieci mające trudności w nauce. Na zajęciach gimnastyki korekcyjnej korygowane były wady postawy. Uczniowie, którzy realizowali program szkoły specjalnej otrzymali dodatkowe godziny na zajęcia dydaktyczne z tytułu rewalidacji indywidualnej.

W ramach programu oszczędnościowego brak było godzin na koła zainteresowań i pracę z uczniem zdolnym, toteż nauczyciele kosztem własnego wolnego czasu przygotowywali uczniów do konkursów przedmiotowych.

Przy szkole działa też świetlica szkolna pełniąca funkcję opiekuńczo – wychowawczą i stołówka wydająca obiady dla wszystkich chętnych, którzy uiszczą opłatę.

Na terenie szkoły działały również organizacje uczniowskie: Samorząd Szkolny, Spółdzielnia Uczniowska i Szkolna Kasa Oszczędności.

Współpraca rodziców ze szkołą układała się dobrze. Konkretnym i widocznym dowodem tej współpracy było pomalowanie przez rodziców w okresie wakacji dwóch sal lekcyjnych.

Na ogólną liczbę 26 absolwentów, absolwentów wyjątkiem jednego, wszyscy podjęli naukę w liceach, technikach szkołach zawodowych.

Rok szkolny 1995/96 to okres przejmowania szkół przez samorządy terytorialne. Od 1 września 1996 roku organem prowadzącym szkoły jest gmina. Rada Gminy ustala budżet dla szkoły w oparciu o subwencje przekazywane z Ministerstwa Oświaty i dotacje własne. Dyrektor szkoły dysponuje przekazanymi środkami.

W roku szkolnym 1995/96 w Szkole Podstawowej w Rudnie uczyło się 239 dzieci w 11 oddziałach. Prowadzony był jeden oddział przedszkolny z liczbą 21 dzieci.

W szkole zatrudnionych było 19 nauczycieli na pełnych etatach, dwie osoby pracowały w niepełnym wymiarze godzin oraz dwóch księży uczących religii.

Część zatrudnionych nauczycieli ukończyło studia systemem zaocznym, podnosząc tym samym wskaźnik wykształcenia z wyższym magisterskim do 57,1%. Stopień wykształcenia nauczycieli przedstawiał się następująco: wyższe – 12, SN – 8, średnie pedagogiczne i inne – 1. Nauczyciele zatrudniani byli w miarę możliwości zgodnie z wykształceniem.

O dobrej pracy placówki świadczyła wysoka ocena wystawiona w czasie wizytacji szkoły, prowadzonej przez pracowników Kuratorium Oświaty - Delegatura w Lubartowie.

Rodzice chętnie współpracowali ze szkołą. Kosztami i siłami rodziców zostały pomalowane sale lekcyjne, rozbudowana szatnia. Te prace wykonali rodzice w ramach pomocy szkole.

W wyniku rocznej klasyfikacji 100% uczniów otrzymało promocję do następnej klasy lub ukończyło szkołę podstawową. Na ogólną liczbę 31 absolwentów, 26 podjęło dalszą naukę a 5 pozostało w domu.

W roku szkolnym 1996/97 w Szkole Podstawowej w Rudnie uczyło się 259 dzieci w 12 oddziałach oraz 16 dzieci w Szkole Filialnej w Giżyckach, która z dniem 1 września 1996 roku stała się Szkoła Filialną Rudna. Stan zatrudnienia przedstawiał się następująco:

W pionie pedagogicznym pracowały 23 osoby na pełnych etatach i 2 osoby w niepełnym wymiarze godzin oraz dwóch księży uczących katechezy. Stopień wykształcenia nauczycieli był następujący: wyższe magisterskie 12 osób, zawodowe – 6, SN – 4, średnie – 1, co daje 78% nauczycieli z wyższym wykształceniem.

Szkoła pracowała w oparciu o roczny plan dydaktyczno – wychowawczy, z realizacji którego sprawozdania przedstawił dyrektor na posiedzeniu Rady Pedagogicznej.

W wyniku rocznej klasyfikacji 100% uczniów otrzymało promocję do klasy wyższej, bądź ukończyło szkołę podstawową. Średnia ocen szkoły wynosiła 4,1, a średnia frekwencja dla całej szkoły – 92%.

Z ogólnej liczby absolwentów 22, aż 21 podjęło dalszą naukę w szkołach średnich i zasadniczych.

Stan organizacyjny szkoły w Rudnie w roku szkolnym 1997/98 przestawiał się następująco: Szkoła Podstawowa w Rudnie + Szkoła Filialna w Giżycach.

Liczba uczniów w szkole macierzystej wynosiła 287, natomiast w filialnej 22 uczniów.

Szkoła Podstawowa w Rudnie liczyła 14 oddziałów, w tym 2 oddziały w filii w Giżycach. W tych oddziałach pracowało 31 osób personelu pedagogicznego, z czego 23 nauczycieli na pełnych etatach.

Z dniem 1 stycznia 1998 roku szkoła w Rudnie przestała pełnić funkcję szkoły wiodącej. Uchwałą Rady Gminy w Michowie księgowość obsługująca szkoły w terenie została przeniesiona do Michowa.

W wyniku klasyfikacji końcoworocznej 98,9% uczniów otrzymało promocję do następnej klasy.

W minionym roku szkolnym uczniowie klasy VII pisali testy z języka polskiego i z matematyki. Ta forma sprawdzania wiadomości i umiejętności stanowiła przygotowanie uczniów do zdawania egzaminów wstępnych do szkół ponadpodstawowych.

W roku szkolnym 1997/98 poczyniono starania dotyczące budowy Sali gimnastycznej. Zlecono wykonanie projektu i zaczęto gromadzić fundusze na zrealizowanie tej inwestycji.

W bieżącym roku wykonano też kapitalny remont pomieszczeń kuchennych oraz zadaszenie tarasu przy szatni.

Z 29 absolwentów klasy VIII, 25 kontynuowało dalszą naukę w szkołach średnich i zawodowych.

W Szkole Podstawowej w Rudnie w roku szkolnym 1998/99 uczyło się 275 dzieci w 14 oddziałach, w tym 2 oddziały z klasami łączonymi w filii w Giżycach. Prowadzony był oddział zerowy z liczba 27 dzieci.

W szkole zatrudnionych było 22 nauczycieli na pełnych etatach, 3 w niepełnym wymiarze godzin oraz 2 katechetów uczących religii.

Stan organizacyjny szkoły był zgodny z projektem organizacyjnym szkoły zatwierdzonym przez Zarząd Gminy w Michowie.

Miniony rok szkolny to intensywne prace Rządu i MEN nad reformą strukturalną rolnictwa. W lutym 1999 roku Prezydent RP złożył swój podpis akceptujący reformę oświaty. Efektem reformy było powołanie przez Zarząd Gminy gimnazjum, które wraz ze szkołą podstawową tworzyć będzie Zespół Szkół w Rudnie. Do utworzonego gimnazjum uczęszczać będą dzieci również z obwodu szkolnego w Katarzynie i Wypnisze, a także ze Szkoły Filialnej w Giżycach, która z dniem 1 września 1999 roku przestała istnieć.

Wiosną 1999 roku sfinalizowała się sprawa budowy sali gimnastycznej. Po otrzymaniu zezwolenia na budowę tego obiektu ogłoszono przetarg na jego wykonanie.

W wyniku rocznej klasyfikacji jeden uczeń był niesklasyfikowany, a pozostali otrzymali promocje do klasy wyższej lub ukończyło szkołę podstawową.

W roku szkolnym 1998/99 wprowadzono nowe zasady rekrutacji do szkół ponadpodstawowych. Uczniowie klas VIII pisali testy z języka polskiego i z matematyki w swojej szkole przed komisją składającą się z nauczycieli ze szkoły macierzystej.

Na ogólną liczbę 38 absolwentów klas ósmych, 34 podjęło dalszą naukę w szkołach średnich i zasadniczych.

Rok szkolny 1999/2000 to początek wdrażania reformy strukturalnej szkoły. W Rudnie powołano Zespół Szkół, w skład którego weszła Szkoła Podstawowa i Gimnazjum.

Stan organizacyjny Zespołu przedstawiał się następująco:

Łączna liczba uczniów w Zespole Szkół w Rudnie wynosi 312.

W szkole pracowało 29 nauczycieli, z czego 21 na pełnych etatach, a 8 w niepełnym wymiarze godzin.

Stopień wykształcenia nauczycieli przedstawiał się następująco: wyższe magisterskie – 18, wyższe zawodowe – 6, SN – 3, średnie – 2, co daje 82,7% nauczycieli z wykształceniem wyższym.

Reforma oświaty zamknęła działalność ośmioklasowej szkoły podstawowej. W czerwcu 2000 r. mury szkoły opuścili ostatni absolwenci ośmioklasiści. Przekształcenie ośmioklasowej szkoły podstawowej w szkołę z sześcioletnim tokiem nauki pociągnęło za sobą zmiany kadrowe. Nauczyciele, którzy nabyli prawa emerytalne z dniem 1 września 2000 r. przeszli na emeryturę.

W październiku 1999 roku ekipa budowlana rozpoczęła prace przy budowie Sali gimnastycznej. W bardzo szybkim tempie rosły mury nowego budynku, który latem 2000 roku został przykryty blachą.

W ramach programu „Pracownia internetowa w każdym gimnazjum” - pilotowanym przez MEN, Zespół Szkół w Rudnie otrzymał taką pracownię, w skład której weszło 9 stanowisk uczniowskich i 1 komputer dla nauczyciela.

W wyniku rocznej klasyfikacji wszyscy uczniowie zdali do klas wyższych bądź ukończyli szkołę.

Do Zespołu Szkół w Rudnie w roku szkolnym 2000/2001 uczęszczało 284 uczniów.

Liczba nauczycieli pozostała na takim samym poziomie jak w roku ubiegłym.

Szubko postępujące prace wykończeniowe na prowadzonej inwestycji – hali sportowej pozwoliły na oddanie do użytku już w okresie wakacji nowego skrzydła: sali gimnastycznej z zapleczem i osprzętem, dwu pomieszczeń dydaktycznych i szatni dla gimnazjum.

W wyniku klasyfikacji końcoworocznej wszyscy uczniowie otrzymali promocję do następnej klasy.

W roku szkolnym 2001/2002 do Zespołu Szkół w Rudnie uczęszczało 352 dzieci. Bardzo liczny był oddział zerowy – 32 dzieci. Gimnazjum osiągnęło pełny stan organizacyjny z liczbą 6 oddziałów. Jest to pierwszy rok sprawdzianu kompetencji dla klasy VI w zreformowanej szkole podstawowej oraz egzaminu dla III klas gimnazjum. Wyniki sprawdzianu i egzaminu ustalone przez komisję zewnętrzną są obrazem pracy dydaktycznej szkoły, gdyż są porównywane ze szkołami na terenie gminy, powiatu i województwa.

Od września funkcjonuje sala gimnastyczna z zapleczem i dwoma pomieszczeniami przeznaczonymi na klasopracownie: fizyczno – chemiczną i polonistyczną, która w niedługim czasie ustąpiła miejsca drugiej już w szkole klasopracowni komputerowej. Nowa pracownia komputerowa liczy 16 stanowisk uczniowskich jedno dla nauczyciela.

W miesiącu lutym 15.02.2002 roku odbyła się na terenie szkoły doniosła uroczystość. Dokonano oficjalnego otwarcia nowego obiektu. Na tę uroczystość przybyli goście władz wojewódzkich, powiatowych oraz sąsiednich gmin i szkół. Uroczystość rozpoczęła się Mszą Świętą celebrowaną przez miejscowego proboszcza ks. Zygmunta Muzykę, który dokonał poświęcenia obiektu. Wystąpienia gości, przecięcie wstęgi i część artystyczna w wykonaniu młodzieży gimnazjum uświetniły dzień, który zapisał się wspaniałą kartą w historii szkoły.

Rok szkolny rok szkolny zakończył się 100% promocją uczniów obu szkół i wspaniałą uroczystością uświetnioną występem chóru i zespołu muzycznego pod kierunkiem kol. Małgorzaty Brygały.

Dyrektor szkoły Stanisław Karabela po ośmiu latach pełnienia obowiązków odszedł na emeryturę, żegnany przez uczniów, nauczycieli i rodziców.

Obecnie do Zespołu Szkół w Rudnie uczęszcza 300 dzieci z pobliskich miejscowości. Kadra pedagogiczna pod przewodnictwem nowego dyrektora Stanisława Targońskiego pozostaje w niezmienionym od lat składzie. Działalność szkoły wzbogacają liczne organizacje szkolne. Młodzież szkolna rozwija swoje zainteresowania w kółku teatralnym.

Uczniowie uczestniczą w licznych konkursach: recytatorskim, plastycznym, ortograficznym i innych. Odnoszą też sukcesy w dziedzinie sportu. Organizowane są wycieczki i obozy.

Wiele imprez ma już swoją tradycję a wśród nich: Dzień Edukacji Narodowej, Święto Niepodległości, Wigilia, Dzień Babci i Dziadka, zabawa karnawałowa, andrzejki, Dzień Wiosny, Dzień Matki i inne.

Od początku istnienia szkoła w Rudnie odrywa ważną rolę w życiu środowiska lokalnego. To tu rodzice i dziadkowie obecnych uczniów pobierali naukę. Pomagali przy budowie i rozbudowie nowego budynku szkolnego jego remontach. Rodzice uczniów chętnie biorą udział w pracach na rzecz szkoły, uczestniczą w różnych imprezach szkolnych. Są i pozostaną tak jak ich dzieci związani z tą szkoła na długie lata.